hayat kahpe be kardeşim
insanlar düzgün olmuş ne fark eder
insanı en olmadık zamanda yalnız bırakıyor
sevdiklerini alıyor
kan kusturuyor…
öyle değil miydi dayı?
almadı mı seni
beni yalnız bırakmadı mı
ağlatmadı mı günlerce…
ne gülen gözlerin var artık
ne sen
ne ben…
sen gittin gideli bir garip oldum
hayattan soğudum
sevmekten korktum
bağlanmayı bir hiç saydım
hiçti çünkü bitiyordu.
derler ya iyiler çabuk yok olur diye
işte ben hep o yüzden kötü olmanı istedim
ve kötü olmak istiyorum,
beni sevenleri ağlatmamak için…

derdik ya hep gelecekte diye
işte o hiç gelmeyecek
gelse bile sen yoksun ki….
oysa benim ne hayallerim vardı
birlikte gezecektik
kışa inat giyilmiş gömleklerle dolaşacaktık
manitaları dolaştıracaktık kiraladığımız arabalarla
hayatın ta ciğerine üfleyecektik sigaralarımızın dumanlarını

sen gittiğinde yağmur yağıyordu usuldan
belki de gökyüzü ağlıyordu
ben ağlıyordum bir köşede sessizce
hayatta arkandan vurup da ağlayanları gördükçe
daha çok ağlıyordum
aslında onlara da üzülüyordum
işledikleri günahı bile bilmiyorlardı…..

ben var ya dayı artık eski ben değilim
olamıyorum
ve olamayacağım…..