Gönül sever; göze, değmezdi gözler…
“Yâ nasip” der; başka demezdi sözler..
Küllenirdi; öz be öz, yanan közler…

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

“Ölüm var, ayrılık var.” Der de; varmaz;
Nişanlıyla bir sofraya oturmaz;
Dile düşüp; pak adını batırmaz…

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

Gelin duvağını al örterlerdi;
“Damadın; göz hakkı vardır” derlerdi…
Gelin mahcûp; buram-buram terlerdi…

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

Nâ-mahremden, büklüm-büklüm kaçardı,
Duvağını; ancak Damat açardı;
Yüz gülümser; “yüz görümlük” saçardı..

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

Devran döndü; Ne oldu bu Millete?
Bulaştılar devâ bulmaz illete…
Milletim lâyık değil bu zillete…

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

Köçek gibi oynattılar gelini!!..
Kıskanmadan, saçın sırma telini…
Hazlandırdı, elin yaban elini!..

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

Gözün gibi sakınmazsan sen eşin;
Kem bakan gözler zevk alırlar peşin;
Doğar-doğmaz; say ki, batar güneşin…

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

Dallı Mustafa’ya çare: minhâc et;
Hayâ bitmiş; bulursan, başa tâc et,
Kıl hâcetin; namazınla mirâc et!

Yaradanım, yaradanım, yaradan;
Bî-çâreyim bir toplumsal yaradan…

Sarıcakaya – 27.06.2005