Güneşin yakici işigini emer,
Bir yarasanin yaratilişinda var.
Onun dostu sonsuz mavilikler,
Korkutucu kara daglar.

Çatlak çatlak, kivrimlarla paramparça,
Bir tenin kirişikligi gibi.
Her bir parçasi kizil,
Alev rengi, lav rengi.

Issizligini paylaşir dostu gündüzle,
Korkularini da geceyle.
Kirlenince onu yagmur temizler,
Bir rüzgar çikar, okşayiverir sevgiyle.

Sevmese de insanoglu,
Ressamlar çizer onu, şairler yazar.
Ruhunu özgür birakmiş,
Bu sessiz, çorak topraklar.