ve geldi gitme vakti
.
yapraklar dökülmeye başladı bir bir
içsel sessizliğin
çınlayan haykırışlarıyla
tutunamadan… zamana

uçuşurken sarsıcı çarpışmalarla
savrulup uzaklara
bağlılığından emin ama
mecbur… hayata

kuruyup çatlayarak
karışmak yokoluşların kapısında
çalmak ümidin
son çırpınışlarını… ısrarla

korkuların girdabında yüzleşirken
bir olmak toprağın hükmüyle
karışmak zamanın hoyratlığına
yitip gitmek… hüsranla

kenetlenmek sevilerle
kutsamak an’ı geçmişiyle
mucize buluşmayla
verilen hediye alınmalıydı
yaşanan son değil
ama

ilk’ti…
.
bu gitme değil göçme vaktiydi.