Herkes gider,
Hiçbir sey duymazsın,
Nefes seslerinden baska,
Bir de ölümü hatorlatoyormuş gibi,
Saatin tik taklarondan başka.
İşte o zaman kalırsın doğayla baş başa,
Sevgiliyle akşam yemeği yermiş gibi.
Aşık olursun doğanın her parçasına.
Sarılırsın topraklara, yapraklara koparırcasına.
İşte o zaman üzülürsün, kahrolursun,
Neden daha önce yapmadın bunu diye,
Sonra tekrar etrafına bakarsın,
Ağaçlar, kuşlar, çiçekler ve toprak,
Sonra bembeyaz saçlarını tutarsın,
Ve acı gerçeği hissedersin buz gibi,
Anlarsın ki o toprağa sarılış, o yalvarış,
Kavuşmanın yakın olduğu içinmiş.
Az önce sarıldığın toprağa yüz üstü düşersin.
Dudakların yapışır toprağa öpermiş gibi.

Bitlis – 2006