Çocukluğum zordu benim
Hep nedenini bilmediğim bir acı çektim
Mutlu olmam gereken yerde hüzünlendim
Gözyaşlarımı ise hiçbir zaman silemedim

Çocukken kavak ağaçlarından korkardım ben
Ucu bulutlara değerdi
Büyüklüğü korkuturdu beni
Üstümüze devrilecek diye ağlardım
Babamın elini daha bir sıkı tutardım
Daha da hızlanırdı adımlarım
Ben hep büyük oynayanlardan korkardım
Bir gün mutlaka devrilirdi üstüme
Biliyorum, bu yükü kaldıramazdım

Çocukken hiç peşimi bırakmayan bir kukla vardı
Gözleri büyük büyüktü, hep bana bakardı
Hep yaramazlık yapardı, annem bana kızardı
Onları ben yapmadım, o yaptı
Ama hep benim üstüme kaldı
Bu kukla hep büyük oynardı
Ve bu mutsuz çocuk büyük oynayanlardan korkardı.

Kasım 2004