Tuyûr-u Halık’ın sedasıyla cûş-u huruşa geldi bu gönül.
Nesîmin üflemesiyle tozdan arındı bu gönül.
Bir firakı yaşarken sevdiklerinden uzak,
Leziz bir hise büründü, tadına doyamadı bu gönül.

Ne mi bu lezzet bu kadar zevk verdi?
Olsa da kısacık, gönül aradığına erdi.
Olmasa da dâim neyliyeyim?
O anlar ve kahramanlar, ebedden bir an verdi.

Buca/İzmir – 02.05.2005