Yürürken boş kaldırımlarda
Önce gözlerim dalar
Sonra…
Rüyalar kurarım kendi kendime
Yaratırım düşümde bir masal kuşu
Alır götürür beni bulutlara
Dayanamayıp atlarım
bu bembeyaz yataklara
Ama beyazlar kaybolur birden
Simsiyah bir denize dönüşür bulutlar
Tam düşecekken bu gözyaşı denizine
Birden yelken olur
Sürükler beni
Kocaman dalgaların arasından
Küçücük mutluluklara;
Hem yürür hem devam ederim yaratmaya
Bu sefer bir peri yaratırım düşümde
Bir gölün ortasında durmuş beni bekler
Her yanı kır çiçeği her yanı minicik bebekler
ޞarkı söylediğini duyar gibiyim
Binlerce kuşla beraber
Kimbilir belki de ben onun düşündeyim
O kendi düşünde şarkısını söyler
Taa uzaklardan bana taşır melekler
Yürürken boş kaldırımlarda
Önce içim ürperir üşürüm
Sonra kabuslar kurarım kendi kendime
Etrafımda insanlar görürüm
Ağlayan mutsuz insanlar görürüm
Saldırırlar birden bire boş kaldırımlara
Sürüler halinde koşar adım
Artık boş olan tek şey tanrıya yakarışım
ޞeytana bedenimi satıp dışarı atar ruhumu gözyaşım
Dipsiz kuyularla dolar etraf
Bazıları o kuyuda doğar o kuyuda ölürler
Doğumları gibi ölümleri de bir tuhaf
Kabusları erken terkederim ne de olsa onlarla
Hiç sevişmedim
Düşlerimse;
Ben istesem bile beni bırakmazlar
Ya bir masal kuşuyla
Ya da bir periyle kandırır
Sevişir benimle gecelerce
BOޞ KALDIRIMların üzerinde…