Mamurat’ül Aziz
Toprağa düşen ilk tohum
Kalemin ve kelamın ilk kalesi..
Orada başladı, kutlu yürüyüş..
Satvet-i Milliye!.
Yunus diliyle,
“Hamdım, piştim..” dedik.
Başladı dağların eteklerinden
Zirvelere doğru tırmanış..
Vicdanımın sesi,
Orada yankılandı!..
Kalemin namusu,
Orada soruldu!..
Vatan müdafaası,
Orada anlatıldı!..
‘ޞark Gazetesi, Yeni Mefkure’ derken,
Geldik bir koca çınara!..
“Turan..” dendi adına..
Isıttı yüreğini, bu isim!..
O isimle büyüdü,
Arı,bal,petek misali..
Kendi kozasında,
İpek salgılayan böcek misali!.
Duvak duvak ördü ağını..
Vurdu çağa mührünü!..
Ali Rıza Alp, Cemil Meriçler
Bu okul’da yetişti.

Göllübağ’dan İstanbul,
Bu ufukta göründü..
Ad aldı, Bu şehrin;
Ovasından, Vadisinden, dağından, nehrinden..
Uluova!.
Tohumdu, başak oldu..
Gün geldi, harman oldu..
Kaleme, sanata, irfana..
Yıllar geçti
Dalgalar büyüdü
Ufuklar yürüdü, yeni kalemlerle…
Nurhak’ı, Fırat’ı, Yeniçağ’ı..
Ve, edeb içre
Günü selamladı yeni soluklarla;
Günışığı!…
Bir kutlu yolculukta,
‘Asra yemin etti..’
Kalemler,
‘Halkın dili..’ olmaya namzet
Bu şehrin;
Sesi, soluğu, çileli yarenleri oldular!
Balak duruşlarına,
El kalktı rahmet dilekleriyle…

Alperen ruhu her dem yaşadı!.
Memişoğlu, Sunguroğlu,
Niyazi Yıldırım, ޞeref Tanlar…
Daha niceleri unutulmadı!
Onlar tarih,
Onlar şeref levhasındalar..
Onlar eserleriyle,
Gönüllerde taht kurdular!
Onlar bu şehrin bahtını,
Asla kara çıkarmadılar…