Ne gülüşlerimiz ne de ağlayışlarımız sığdırılmış
Bir tek zaman dilimine,
Bazen bir adımımız uçsuz bucaksız uçurumlara
Bazen de düze çıkarır…
Korkar olmuşuz, habersiziz,
Saniyeler saatlere koşar, biz yine
Kılı kıpırdamaz resim gibi:
Sessiz, anlaşılmaz dururuz.
Bir nar düşünürüz; bir tek,
İçine doldurulmuş taneler,
Biziz o çok tane.
Bazen de bir kalabalık, bir curcuna içinde yürünür
Biz yine yalnız, bütün bağırtılarız,
Sitemlerimiz, haykırışlarız, sessizce
Karışır kalabalığa
Bir varmışız bir yokmuşuz
Bir masalmışız
Dinlerken rüyalara daldığımız,
Uyandığımızda ne biz,
Ne de bize has tanelerimiz vardı.
Gözlerimizi açtığımızda,
Bir kapı önümüzde;
Kilit vurulmuş, mühürlenmiş,
Ardında düşlerimiz, sere serpe rüzgara
Teslim olan sonbahar yaprakları gibi,
Soluk benizli insanlar vardı ardında,
Kırılan cam parçaları vardı.
Yol aldığımız yollarda, başımız eğilmedi.
Cam parçaları batsa da ayaklarımıza,
Yüzümüzü çizdik, her elimize geçen kağıt parçasına ve sonra,
Yine param parça oldu avucumuzda yırtılmış yüzümüz, dağıldı her yanımıza
Sanki neydi o büyülü, sihirli bakışımız
Anlamsızlığı, diye baksak da aynalara
Yine silemedik karaladıklarını,
Ne defalar ne kezler oldu
Yine ve hep o sandığımız kişiler, zatlar
Birer birer çıktılar ansızın karşımıza,
Of demeye güç bulamadık,
Derman terk etti bizi
Ama en sonunda; evet en sonunda
Biz diyebildik.
Sessizce de olsa, sükûnete de boğsa
zaman zaman…
biz diye bildik sonunda…