Ayfer’e

Yok, bugün son değil, ama az kaldı.
Farkında mısın; her saniye daha bir uzaklaşıyoruz.
Ellerim, ellerinin sıcaklığından, kaç gün, kaç saat uzaktalar.
Bu kadar yakınken, şimdi arkadaş olmaya çalışan kültürlü sevgililer olduk.
Sanırım bunu da beceremiyoruz.
Ve galiba kesin ayrılık yakın.
Bir sabah hiç olmamak üzere gittiğimde, sadece tozlu bir anı olarak kalacak gözlerinin ışıltısı.
Ve her hatırlandığında, güneşin bulutlara küsmüşlüğü olacak saçlarının kızılı.
Sana hiç söylemedim, ama bunu bugün bilmelisin.
Ben unutmayı bilmiyorum.
Unutmadım hiç kimseyi.
İçimde onlarca sevgili sıkışıp kaldı.
Kimi benden çok şey aldı, kiminde benden çok şey kaldı.
Ama her biri ruhumda kendine bir yer kaptı.
Çok canımı yakıyorlar.
Seni de onlardan biri olmak üzere bırakıyorum.
Ama ne olur bu sefer unutmak istiyorum.

Küçükçekmece / İstanbul – 2007