Bir parkta savurulup giden yapraklar gibi
yalnızım bu solgun dünyada.
Siyah beyaz bir film izler gibi
parkın yapraklarını, insanlarını,
ağaçlarını gözlüyorum
bir sis perdesinin ardında.
Karanlık sokaklar hep ilgimi çeker.
Sisli dağlar gibi gizem kokar her sokak.
Her kaldırım ayrı bir duyguyu yansıtır insana.

Güzel döşenmiş bir kaldırım
lüksün, zevkin, paranın, güzelliğin ruhudur.
Yıkılmış bir kaldırımsa
fakirliğin, üzüntünün, güzel olan ama
görünmeyenin duygularıdır.

Destovesky’i gibi hissederim kendimi bazen.
Sessizce yol alırım sokaklarda;
bir eve bakar saatlerce kimler yaşıyor diye hayal kurar,
gerçek olmasa da kahramanlar yaratırım kendime.
Güzel olan, çirkin olan kahramanlar…

Düşünmeyi seviyorum sokaklarda.
Bir yazarsanız her kaldırım başı size bir hikaye anlatır.
Dinlemeyi biliyorsanız,
her göz, her mimik sizin için bir hikayedir.

2005