birini sana benzetmek…
sanki yüzünü dönse, yüzümü güldürecek,
kurumuş bedenime bırakacak
tüm yeşillerini…
kokunu alacağım, biraz daha yaklaşsam,
bahar gelecek yürüdüğüm yerlere,
meyveler toplayacağım saçlarından
elinden başka hiçbir yere yakıştıramadığım ellerimle…
ne kadar benzese de,
sana ait değil yüzü
ne kadar farzetsem de,
yabancı yürüyüşü
umuttu işte…bir an önümde,
sonra gene çok uzağımdaydın…
ne kadar benzese de,
gülümsediğinde;
içimden bir şiir geçmezdi,
dudaklarında bana ait bir yer olamazdı,
güldüremezdi gülümseyişi
bir şeyler söylese;
duymazdım,
dokunsam
parmaklarıma büyük gelirdi teni,
seninki gibi, benim değildi…
bu aralar kimi görsem
sana benzetiyorum en çok…
ama mutluyum diyemem,
sen değilsen, bir önemi yok…
önemi yok kimin neye benzediğinin,
gözlerimde senden kalma bebeksi gülüşler varken…