Hiç kimse üzülmeyecek, hep bende bir sır olarak kalacaksın
Bulutlarla bezenmiş bir dağın doruklarındaki yalnız bir kardelen gibi
Tüm gücüyle yarıp o bembeyaz karı, görmek için ışığı
Ve kucaklaşmak için güneşin sıcaklığıyla
Rüzgarların yaktığı ağıtlar bile dindiremezken bu özlemi
Hiç kimse bilmeyecek, öleceğim bir sonbahar mevsimi

Hiç kimse üzülmeyecek, bilmeyecek çünkü hiç kimse
Ümitlerim olmadı ki hiç, teninde bir esinti olayım
Ne seni çalmak amacım, ne de düşlerini
Sen hayallerinle mutlu ol, içinde ben olmasam da
Bembeyaz kefen gibi sarsın beni bulutlar
Karlar eriyecek bense toprak olacağım nasıl olsa

Hiç kimse üzülmeyecek, çünkü ben bir teraziyim
Bir kefesinde ben, dostluğum, aşkım ve sevgiyim
Ben çökerken tüm ağırlığımla bir kefede
Karşı kefesinde ise bir boşluk ve koskoca bir hiçim
Ve düşerken sonsuz uçurumlardan düşer gibi
Sakın üzülme, diğer kefede seni yücelteceğim

Hiç kimse üzülmeyecek, sadece ben bileceğim
Rüzgarların savururken beni şikayet etmeyeceğim
Yar koynunda söylenen bir türküdür yaşamak
Umutsuz yaşamaktansa, yeniden doğup başka bir baharda
Yeniden, yeniden, yeniden deneyeceğim
Hiç kimse olmayacak, yalnız seni seveceğim.

İzmir