Bir firtina ölüsünü bekliyorum
ki onun topraga muhtaçligidir
beni böyle sabir eyleyen.
Insan.
Karanligin varmaya çirpinişi
ve bir demir yolu.
Yanliş kirilmiş işiklarin izleri yollarda,
ismimiz vardi şehirler gibi geçtigimiz
ve artik tutuyorum akintilarini yeşilin.
Yari özlemişim,cigerlerimde tuzlu su.

Güneşe karşi bir çift meme işildiyor,
sinir ötesi bir maviligin cömertligidir bu.
Gökyüzü suya degmiş hinca hinç
e umursamaz bir gövdenin
toprakla temizlenmesidir tüm sevişmelerim.
Çirpinarak yarattigim köpükler
yeni taşiyicilaridir soyumun.
Ter bir varoluşun artigidir artik.

Yola çikiyorum ve kayboluyorum hep.
Yolum bitmiyor hiçbir yerde.
Siçrayişlar var kanimda her gece.
(Ama ben biliyorum
çok şiirler geçecek yüzümden
ve o firtinanin izleri işlenecek mezarima.)

Önce unutuyorum kardeşimin boguldugu kuyuyu,
sonra bir kuyu kaziyorum susuzlugum için.
ޞimdi belki degil bir taş
belki bir islik sesi.
Karanliga batmiş bir çift el,
kanattigi issizligi ayla yapiştirip topraga
yürüyen bir çoban oluyorum,dizlerim kirilmiyor.
Isliksa yolum oluyor kivircik karanligima,
kan söyleyebilen bir çocugum.
Aşki katmayi savaş gibi isterken isligima,
aşk hep uzaklaşiyor karanligin arkasinda.
Arkasini bilmiyorum karanligin
isligima ve düşlerime ragmen.
Ateşler yaniyor uzaktaki yamaçlarda
belki birkaç gerilla, belki bir çoban
ama hepsi de hayatin güdücüleri.

Bitmeyen yolum yine dökülüyor dudaklarimdan.
Çok iklimler,
çok renkler,
ve toprak.