Yedi Can,
Can evinden uçmağa vardı!.
Bakmadılar arkalarına,
Aşk şerbetini içip aktılar!.
“gözleri var, sözlerini anlatan
Sözleri var, gözleri ağlatan..
İzzetpaşa Cami avlusu,
ޞeb-i Aruz töreninde!..
Kıyamda, binlerce insan..
İçi ağlarken, dışı saf bağlamış!
Diller, tekbir getirirken,
Kalbi, tasdik eder Huda’yı!.
“Senden geldik, yine sana dönüyoruz..”
Ey Hakikat,
İşte, önünde diz çöküyoruz!
Ey debdebeli dünya,
Hala, niye ağlamazsın kendi yasına!
Ölüm,
“Bize, uykular kadar yakın..
Sana şahitlik edecek bütün hücreler,
Onunlar olur, mutmain!.
Kalabalıkta, yalnızım!
İz sürerim kutlu yoluna!.
Yarab!. Sen yardım eyle bu aciz kuluna!.
Harput’a dönüle, dönüle çıkarken
Hayat merdiveni hafızamda!
Zaman, mekan derken mavera yolculuğu!.
Aminler ve yakarışlar,
Bütün benliğimi saran arayışlar!.
Gökteki yıldızlar gibidir,
Alimlerin arzda yürüyüşü!.
Hasret kaldığım ateş,
Yaksın benliğimi!.
Yeter ki, deryada damla olsun!
Yedi can,
Can evinden uçmağa vardı!.
Sabır dokusun artık kendi has kumaşını!.
Dövünmek vakti değil,
Tefekkür iklimine bürünme anıdır!.
Ölüm,
ޞüpheleri yakan kor ateş,
Hikmet gözesinin ebede çağlayışıdır.
Ağla, gözlerim ağla,
Yaralar dağlansın!.
Dağlansın ki, tutsak gönlüm azat olsun!.
ޞu garip, içli, iki kapılı,
Han gibi duran dünya,
Sen, korkusun yüreğimde!.
Kaygı ve endişe ile dolarsın hayatıma!.
Türküler, ağıttır..
Masallar götürür Kaf Dağı’nın ötesine..
Hani nerede?
O geçmiş, tatlı ve efsunkar mazin..
Sorusu bile yaman!
Bir bak, hatıralara;
Sonbahar Mevsimi gibi
Bekçisiyiz,
Feryatların, bütün çığlıkların..
Gözler,
Işık seli gibi akarken,
Bir garip hülyalara dalar, gider!
Yedi can,
Can evinden uçmağa vardı!
Üçler, yediler, kırklar soruldu,
Göçtüler, birer yıldız gibi kaydılar..
Aramızdan, içimizden, benliğimizden..