Demek gidiyorsun?
Daha varlığına alışmadan, yokluğunun ateşini yüreğime düşürmek niye?
Daha dondurma yememişken külahta ve üzerimize akıtmamışken çocukça
Ayaklarımızı denize sallayıp, türküler söylememişken,
Çekirdek çitletmemişken bir parkın “Konak Belediyesi” yazılı bankında
Aynı sofranın etrafında, yemeği ve muhabbeti paylaşmamışken
Daha aşk testinde %100 bile ulaşmamışken
Ve incir çekirdeğini bile doldurmayacak, sudan bir sebeple
kıskançlık krizlerine girmemişken ve kavga etmemişken
Bu gidiş nereye böyle?!.
Sen, yıllar yılı içimde, saklambaç oyununda unutulan çocuksun
Sen, karakışlarımı bahara döndürensin
Sen, ümitlerimin, hayallerimin bittiği yerde,
kaderimin bana sunduğu en güzel lütufsun..
Sensiz Üzümcü boş, Karşıyaka boş,
Narlıdere boş, Bostanlı boş, Gölet boş,
her yer boş
Susuzdede, Hatay, hayat boş
ޞarkılar da boş
Hani “Sana kırmızı çok yakışıyor” diyen
Türküler de boş
Hani “Gel beraber gezelim, muradımız tez olur” diyen
Seninle olmak; ölümle hayat arasındaki o ince çizgide, hayatı yaşamaktı
Seninle olmak; yağmura hasret, çatlamaya hazır toprağın,
yağmur sonrası, sevinçle bağrından çıkardığı toprak kokmaktı
Sen benim can suyum, özüm, iki gözümsün
Sen, gözümün pınarında bekleyen ama ne akmayı
ne de geri dönmeyi beceremeyen bir damla gözyaşımsın
Sen, hayatla yaptığım ama kaybettiğim savaşımsın
Sen çelişkilerim, çıkmazlarım, bir yerlerde sıkışıp kalmalarımsın
Sen, birlikte başlayıp da, -meli, -malılar ile,
yüreğimi kanatarak, gözyaşlarımı içime akıtarak,
üzerine adam gibi bile ağlayamadığım bir yarım hikâyemsin…

12.06.2005 11:05