Bir yağmurlu İstanbul gecesi
Dışarıda bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu,
Gökyüzü sanki hüzünlenmiş ağlıyordu,
Tıpkı, tıpkı gittiğin o gün gibi..
Benim ağladığım gibi,
Bir yağmurlu İstanbul gecesi…

Penceremin kenarındayım,
Yalnızlığımı bir fincan çay paylaşıyordu..
Çayın bile arkadaşı
Yalnızlığını paylaşan şekeri vardı,
İçinde bir hayat gibi eriyip gitse de,
ޞekerin bundan hiç şikayeti olmadı..
Çünki o, bir hayat gibi eriyip gitmek zorundaydı…

Ahh, ahh…
Benim de hayatım geçip gidiyor,
Bir şeker gibi eriyordu..

Nedeni zaten belli,
Sevgi yok, aşk yok ve sen yok!
Gittin bir yağmurlu İstanbul gecesi,
Bir daha geri dönmedin
Bir daha haber alamadım senden…

ޞimdi, şimdi anladım ki,
Sana doyasıya sarılamamışım.
Böyle mi olmalıydı ki?
Böyle kolay mıydı ki sevgi?
Kahretsin hatırladım şimdi gidişini,
Oturup ağlamıştım..
Bir şiir yazmıştım sana
Yağmurlu bir İstanbul gecesi…

Bir yağmurlu İstanbul gecesinde yalnız ağladım,
Sokaklarda sırıl sıklam seni aradım..
Her yere, hatta ilk tanıştığımız parka bile baktım,
Yoktun, yoktun yine yoktun..

Gece rüyamda seni yokladım,
Korkuyla, hüzünle, ağlayarak uyandım..
Saate bile bakmadan,
Kendimi sokağa attım..
Anlamak isterdim gidişini, ama anlamadım…

Beni bu karanlık ve yalnız İstanbul gecesinde,
Yağmurla bıraktın.
Mutlu musun?
Sormam bile hata aslında,
Sen bile inanamazsın..
İnanmayı becerseydin,
Beni böyle sensiz komazdın.

Neydi, neydi seni benden alan?
Beni böyle inanmadan bırakan,
Sen de ağladın mı? Ağladın mı giderken..
Biliyorum ki ağladın,
Seni böyle delicesine severken…

Gittin, yoksun.. Gün geçti, hafta geçti..
Sonunda, sonunda acı mektubun geldi,
Anlamsız bir elveda yazıyordu içinde..
Sadece güldüm, ağlarken sana ve seni sevene…

Artık anladım,
Anlamayı ve inanmayı anladım..
Seni kavradım,
Seni, senle yapayalnız bıraktım.

Kendimi yağmurlara teslim ettim,
Her yağmurla beraber,
Boş sokaklara..
Boş kalplere..
Boş ellere yağdım…

Bir gün, bir gün senin ellerine de damladım,
Kahroldum ve ağladım…

25.05.2001 00:30