Hiç bir şey degişmemiş küçüklügümden bu yana istanbulun trenlerinin…
Ayni köhne vagonlar ve bin bir rica açilan camlari…
Bir türlü kapanmayan kapilarindan sarkan haylaz çocuklar…
Hiç mi bitmez garibanliklar… kucaklarda çocuklar yardima muhtaç ama pek de vakur…
Insanlarin hepsinin yüzünde ayri bir hüzün…
Kimi başini cama dayamiş kimbilir akli sevgilisinde…
Kimisi de bikmiş kari dirdirindan sanki…
Kiminin eli cebinde… metelige ata ata kurşunu kelamindan başka bir şeyi kalmamiş yüreginde…
Biri de piyango biletine sarilmiş… her gece ayni hayalle yatar kalkar…
Trenin o manidar sesi en güzel aşklari fisildar ona durmadan…
Kadinlarin yüzünde bir sonbahar hüznü var sanki… yeniden çiçek açacagi ve
yeniden yapraklarini dökecegi misafir mevsimlerin özlemi ile dolu…

O trenin dünyasi dişinda kalan her şey degişmiş ama…
Ne biliyim balkonlardaki çamaşirlar daha bir çogalmiş, beyazlar ile renklikler karişik…
Evler pek bir sik daha… her daire birbiri ile komşuculuk oynamak istiyor gibi…
Kuru bir çiçek demeti çarpti gözüme belli ki bir dügünden kalma…
Hemen yani başinda habi olsa istanbul da begonvillerden güzel sardunyalar…
Dedirtiyor insana keşke bu güzel çiçeklerin fütursuz kokulari dolsaydi burnuma… bu bok kokulari yerine…

Ama yine de ayri bir güzel Istanbul trenin penceresinden… sürekli gelip geçiyor film kareleri…
Balkondan bakan iç çamaşiri giymemiş şişman kadin, biyikli biletçi adam,
simitçi çocuk, kir kahvesi, balikçi lokantasi, martilar, kenarda çöpler, tekneler…
Her bir durakta yeni bir film başliyor bindigim trende Yeşilköy’den Sirkeciye…

Ve o son duraga gelişin heyecani… Hayallerin bir kenara birakildigi
telaşin ve bikkin mücadelenin başlayacagi zaman…

O trende yaşananlarin bittigi,
Yeni yolcularin hayallerine süslenen yeni bir an…

Hiç bir şeyi degişmemiş küçüklügümden bu yana istanbulun trenlerinin…
Trenlerin içi de dişi da bir hala… bir de hiç yorulmamişlar…
Ama yolculari…
ޞimdikiler daha bir renksiz daha bir heyecansiz ve
Daha bir umutsuz bir öncekilerden…
Sanki bihaberler gelecek mevsimlerden…

27.08.2001