11-A Sınıfına

Beş Haziran…
Oniki altın yıldız sallandı göklerin kucağında
Düşeceklerdi, kayacaklardı
Hem de bir daha hiç
Kavuşmamacasına…

Aynı yürek içinde
Tam oniki kişilerdi
Sallandılar, devrildiler, savruldular yerlere
Hepsi farklı bir yere
Uzak değildi, görünüyordu yolun sonu
Hem de hiç
Uzak değildi…

İki saniye ya da koca bir ömür…
Bitmek bilmeyen bir haykırış
Kopacaktı, kopmadı…
Çekemedi yer içine kimseyi
Alamadı göğsüne bu oniki kişiyi
Ya da erteledi buluşmasını
Kimbilir, belki daha vakti
Gelmemişti…

Ne gözler yaşlı kalacaktı
Ne yürekler dalgalanacaktı arkalarından
Ne ޞahin kavuşacaktı Nilay’ına bir daha
Ne İsmail görecekti o Duygu’nun yüzünü
Ramazan Tarsus’una dönemeyecekti hiç
Ve oniki altın yıldız parçalanacaktı
Dağılacaktı…
Silinecekti gökyüzünden
Belki de bir daha böyle bir takım
Hiç varolmayacaktı
Bir daha… Hem de hiç…

Çankırı – 05.06.2005