Çile ve yalnızlık nasıl yaşanır?
İçindeyken onca insan yüzlerinin,
Ben her an yaşıyorum, hayaline dalıp giderek siyah gözlerinin,

Olmadı, sandığım gibi, bir gün olur, haykırırım, bütün kalbimle,
Saçların kadar uzun zaman, geçip gitmiş, kalakaldım elemimle.

Kor gibi yanan yüreğimi, sundum sana avuçlarımda,
Beni nasıl görmezsin, dolaşırken kalbimin buruçlarında.

Dünya-ukba bütündür, terazinin bir kefesi alınır mı?
Ya o küçük telli defter ile koca bir gönül çalınır mı?

Dünyada isterdim diyebilmek; bu benim biricik eşimdir,
Sahib-i Kader dedi: Yok. Ancak ukbada kardeşindir!

Hakk’a da isyan olmaz, onca lütuflarının ardından,
Bu yokun nedeni galiba sana liyakatımdan.

Bir sükûtun bedeli… Ömrümce sürsün kederim,
Ben hicran içinde yanayım, hissetmesin kaderim.

Gönlümde ben beraberce hayallerini kurarken, ferdanın,
İki sene evvel bittiğini öğrendim, bu sessiz sevdanın.

Kelimelerle anlatılmaz; sorma sükûtumun nedenini,
İşte, dağları taşımaktan zordur, bu davanın bir prensibini.

Bir gün anlar, mutmain olursa kalbin, bana da izah eyle,
Sonra savur saçlarını rüzgara ve ruhumu azat eyle.

Yine dualarımdasın, yerime Rahman saçlarını okşasın,
Ya ben hissiz, ya kaderim vefasız, ya da sen çok nazlısın.

İstanbul – 08.08.2007