Bir sanrı yankılanıyor gözlerimin önünde,
Dinlemeye cesaret edemediğim melodileri fısıldıyor sessizce,
Beni korkutmaya değil, beni tanımaya çalışıyor,
Uyanmak istemediğim rüyaları, bitirmek istercesine hırpalıyor beni,
Sesini unuttuğum eski maniler yerine,
Yeni hayaller vaad ettiğini söylüyor bana,
En sessiz çırpınışlar eşliğinde çalmaya çalışıyor beni benden, acımasızca!
Bense gözlerimi dikmiş; gökyüzünü, yıldızları, o eşsiz huzuru hissediyorum,
Duyularımla erişemeyeceğimi, ruhumu asla onunla eşleyemeyeceğimi bilerek!
Bir de o dipsiz karanlık, ne zaman aydınlanacağını bilmediğim o karanlık,
İçinde korkusuzca yol aldığım, belirsizliğini gün ışığına tercih ettiğim o karanlık…
Bir anda bulduğum bu eşsiz huzuru, yine bir anda yitirme korkusu sarmış,
Ümitle çırpınan kalbimi…
Oysa ben de isterim hayaller kurmayı, ben de isterim sadece ‘seninle’ olmayı,
Alın yazım olarak seni bulup, gözlerimdeki parlaklığı,
Nadide bir gül olarak gördüğüm sana borçlu olmayı…
Ben de isterim, sen yanımda olana kadar, her güne seni düşleyerek uyanmayı,
Bir yağmur bulutu olup; aşkımdan sel, sevgimden deniz var etmeyi,
Sana olan sevgimi; rüzgarla fısıldayıp, fırtınayla tanımlamayı…
Bahar yağmurlarıyla filizlenen yapraklar gibi, seninle hergün yeniden doğmayı,
Ben de isterim! Sevgimi Gökyüzüne, Toz Bulutlarından Yazmayı!!
Sesini bile duyamadığım hayallerin peşinden koşuyor, adını dahi koyamadığım bu sözler,
Ezbere bildiğim geçmişi, elimdeki kalemle yazdığım bugünü, yarını,
En sevdiğim şarkının melodisiymiş gibi anlatıyor bana,
Bir şeyleri istemenin verdiği bu mutluluk…