Bir körfez çocuğuydun sen; ağlamaklı bir yağmur, akşam kıyıları..
Neden diye sorardın hep gözlerinle
Hayat neden; eza, neden cefa..
Bense susardım boynum önümde
Verebilecek bir sözüm, bir özüm yoktu ki benim.

Yorgun bir sandal gibi gezerdin bazen sabahları
Gözlerin ateş, kan kırmızı gözlerin
Uykularını çaldırırdın gecenin sahte gülüşüne.
Hani bir sevdan olsa teslim edecektin ellere.
Yüreğin irin, yüreğin yorgun, senin yüreğin

Bir körfez çocuğuydun sen; uzakta bir kıyı
Dünyanın dersini almış yüreğine sığdırmış
Çok konuşurdun bazen bıktırırcasına
Nereden bilirdim, alıştırıp özleneceğini sesinin,
Bir sessizlik olsa, bir dost gelirdi aklıma, zararsız bir deniz

Bir yıkık şehrin insanıydım ben; alışık değildim yorgun hayallere
Sense yine konuşurdun, yine

Bir masum gülüştü senin bıraktığın kıyılara.
Bazen tezat olurdu yaşamlar ürkütürdün beni,
Kızardın da bana, ben de sana
Herkes iki arkadaştan öte sanırdı bizi
Yaşlı ağaçla, yaprak gibi
Bense aldırmazdım yarınlara, yalanlara, insanlara
Hep öyle kal derdim kendimce, öylece

Bir körfez çocuğuydun sen; bense yıkık bir şehrin insanı.
Bir sabahın koyusunda tanıdım seni, saçların bağlı,
Bir dost eli uzattım sana, kırılgan bir zeytin dalı

Sonra haykırdım göklere, gözlerim buğulu
Hoş geldin dostum; körfez çocuğu…

Ankara – 15.05.2005