geçmişten gelen sesler duyuyor
ve tarifsiz bir boşluk hissediyorum
bir sonbahar günü rüzgarın uğultusu,
günahsız yaprakları sürüklemesi…

yapraklar için üzülüyorum
yoksa kendim için mi bilmiyorum,
yürümeye devam ediyorum
soğuk, hüzünlü ve çaresiz

uzun zaman sonra sıkılıp
benim gibi yalnız bir ağaca dayanıyorum,
başlayan yağmuru dinliyor
ve seni hayal ediyorum.

rüzgar bana kokunu getiriyor
yapraklar savrulup adını yazıyor,
gözyaşlarım yağmura karışıyor
ama bunlar yeni şeyler değil…