Küçük bir sandalın haykırışı var kulaklarımda
Küreği kırık, rotası kayıp ve kaptanı ölmüş!..

Issız bir limanın soğuk iskelesinde gözü yaşlı bir anne!
Deniz kızları artık hiç kimsesiz!..

Savrulan köpüklerinin hayat valsı, ne demekse!
Martıların kanat çırpan tüylerindeki özgürlükte, o demek!..

Soğumuş ay, yakamoz mu?
Yoksa gözyaşlarındaki dolunay mı?
Tek bir şey, bazen her şeydir…
Öldürün beni!.. öldürün artık!

Serseri tayfa saçmalığı başlıyor
Yelkenin hayali var; denizde, denizle…

Yürek uçarsa; ıssız adalarda aranırmış kayıp hazineler
Bak yine yağıyor; inceden yağmurun gözüne nefti bulutlar…

Nokta arama hiçbir şeyde… hayatsa boş ver her şeyi!
Umarı yok! tutarı zaten… geceyse! sürükle çılgınlığını akıntıya karşı.

Tüm aykırılıklar zaten bak orada!
Denizde gemiciler de; aslında şimdilerde şiirler de yelken açmakta…

Dev dalgalara karşı koyan bir kaptan demişti: “bir gün kapında kırmızı gül açarsa; hani olur da sırtından vurulursan… dünyanın büyük sularına sandalla meydan okursun, sakın ha unutma!..”

Unutmadım kaptanım… sadece sandalla açılmayı unuttum!
Yüreği kırık tayfan: emre onbey.