İlk baharda bir sümbül ağacı.
Etrafında güller, menekşeler, manolyalar.
Cıvıl cıvıl, rengarenk bir bahçe,
Ve kulübede tonton bir ihtiyar.

Ilık bir rüzger esti, sümbül yere eğildi.
Sevinçli gözlerle seyretti tüm çiçekler.
Nefesler tutuldu, işte o an gelmişti.
Çaresiz küçük bir tohum koptu dalından, yuvarlandı toprağa.

Toprak kucak açtı tohuma, bulut su verdi, güneş besledi.
Tohum büyüdü, gelişti, yeşerdi tanıştı bahçeyle.
Kar yağdı, kurudu sümbül ağacı yavrusunu.
Kol kanat gerdi, sevdi, büyüttü, fidan yaptı.

Dostları sümbül ağacı, güneş ve topraktı fidanın.
Büyümüştü ama ayakta durmakta zorlanıyordu.
Bulutlar su vermiyordu, güneş somurtuyordu, çimler sararmıştı.
Yardıma ihtiyacı vardı ve dostları çaresizdi.

Kulübedeki tonton ihtiyar bir sabah yaklaştı fidancığa.
ޞevkatle dokundu yapraklarına, sevgiyle parlıyordu gözleri.
Ona destek oldu çaktığı çıtayla, güneş oldu,
Bulut oldu verdiği suyla, dostu oldu, yoldaşı oldu.

Artık sabah fidan uyandığında önce öpüyordu sümbül ağacını.
Gülümsüyordu güneşe, tutuyordu tonton ihtiyarın yolunu.
Renkli bahçenin sırlarını anlatıyordu ihtiyar,
Orada nasıl yaşanacağını öğretti fidana.

Mevsimler geçmiş kocaman olmuştu fidancık.
Artık annesinin boyu kadardı ve mutluydu bahçede.
Sevgiyi, mutluluğu, umudu, renkli bahçeyi öğrenmişti tonton ihtiyardan.
Güzel kokulu sümbüller beliriyordu artık dallarında.

Nasıl öderdi borcunu tonton ihtiyara.
Ne verebilirdi bunun karşılığını .
Kendinden bir parça verecekti.
Elinde bir demet sümbül, kulübenin kapısında…
“Teşekkürler öğretmenim.”