Seneler önce..,
Güneşin doğmaya korktuğu son baharda.
Yaprakların döküldüğü.. çiçeklerin solduğu..
Ve en önemlisi, umudun yitirildiği bir gündü..
Sevginin yüceliğini bilen kimse kalmamıştı..
O sabah bir çiçek açtı..usulca..
Eşi benzeri olmayan..bir gizemle,
Deniz e uzak bir yerdi orası..
Kulaklarda duyulan tek ses kuşların söylediği şarkılardı.
O bile yetiyordu..
Bir arayış vardı yüreklerde..
Bu kadar güzelliğe karşın!
Yeşilin yeşilim dediği yer.. bir tek orasıydı.
Her kez gölgesiyle bütünleşmiş..
Sevgiyi yitirmenin acısını çekiyordu..
Ne yazık.! denemeyecek kadar suskundu ortam..
Zaten senelerdir..bir tek kuşlar konuşuyordu..
O günün gecesi olmadı..
ޞaşkındı herkes..
Geceler daha bir acı geçerdi..yüreklerindeki
sızı iki kat artardı..
ama olmadı..gece olmamıştı..
Ama güneş yoktu..Dağlardan gelen güçlü bir ışık
herkezi aydınlatıyor..Sebebi belli olmayan bir güzellikle
herkeze sevgi depoluyordu..
Uzun yıllar sonra ilk kez yüzlerinde bir tebessüm oluşmuştu..
Bunun sebebi ne dediler sonra?
Ama kimse bitmesini istemiyor..bir birlerine yüzüne bakıp endişelerini
belli ediyorlardı..
Işığın yoğun olduğu yere gittiler..
O sabah usulca açan çiçek.
Sanki onlara gülüyor
Saçtığı sevgisiyle..onları da mutlu ediyordu..
Güneşe inat ediyordu..sanki..
Herkes düşünüyordu…neden? diye…
devam edecek?