Bir köşeye not koymuşuz
Yetmişli yılların birinde:

Ayten Alpman hangi duygularla
Söylüyordu bilemem,
Bir başkadır benim memleketim, diye!

Gerçekten bir başka benim memleketim;
Taşına, toprağına can kurban.
Nasıl kurban olunmasın ki,
Uşaklık almış yürümüşken
Ayağa kalktı Anadolu insanı;
Düştü Kemal Paşanın peşine…
ޞehit kanlarıyla kızıllaşmayan
Bir karış toprak mı kaldı?

Ne çabuk unuttuk o günleri!
Evet, bir başkadır benim memleketim.
Sömüren ve sömürülen yan yana
Komşu olmuşlar boğazın tepelerinde.

Ya büyük bir kitle?
Açlık sınırının da altında!

Kimimiz, Kemal Paşanın Cumhuriyetini
Anlamadan düştük Lenin’in, Mao’nun peşine;
Kimileri de sultanın, halifenin peşine;
Gerçek nurun, aydınlanma olduğunu anlamadan!

Bir varmış, bir yokmuş gibi…
Geldik iki bin altılara!

Ne diyor adamın biri?
Laikliği yeniden tanımlayalım…
Bir diğeri: Dur bakalım;
TÜSİAD ne diyecek bir görelim!

Üstelik Çankaya da gidiyor elden.

İstanbul – 10.12.2007