bir avuç yıldız vardı ellerimde
parlaklığını içtiğim
bir avuç yıldız vardı ellerimde
kimseden gizlemediğim

tek tek söndürüyormuşum oysa
farkında olmaksızın
tek tek sönerken görememişim
beni bekleyen karanlığı
avuçlarımdaki son yıldız kayınca
anladım çok geç kaldığımı
avuçlarım karanlık şimdi
acımı anlamıyor kimse
bazen, sen bile

yıldız dermek için çıksam gökyüzüne
bir kuyruklu yıldıza binsem
bir yürek dolusu yıldızla dönsem geriye
“al” desem, yitirdiklerimden de fazlasını döksem yüreğine
aydınlansa kararan gökyüzü
kaldırım taşları
rengini döken ağaçlar
gözlerime çöken sisli dünya…
avuçlarımı açtım,
baksana