Hah daima gülen sen değil misin?
Sen de akılsızlıktan
Ben diyeyim yürekten
Bir bakışı atomdan arı
Bir gülüşü zevklerin en acısı
Aşk mı dedin?
o da ne?
gördün mü? kokladın mı? tattın mı? duydun mu? hissettin mi?
boşver be selvi boylum
ama ama neden? neden selvi boylum?
sonunda sesini duydum sessizce
bir mumun sönüşü gibiydi sanki
seni düşündükçe onun gibi içim yanıyordu
artık kayboluyordum masumca
neden diyorum kendi kendime
adını bile koyamıyorum
kahretsin
daima içimdeki umut alevlendikçe alevleniyor şeffafça
neden diyorum
günler avare bir biçimde akıp geçerken
ben hala hep o atom saflığındaki
yarimi kendi kendime yaşıyorum
ama nedense dünya yuvarlak olduğunu her seferinde
nispet yaparcasına kanıtlıyordu
ama ben aldatmak istiyordum kendimi
hayır diyorum hayır
dünya öküzün boynuzları üstünde
ama bir bakmışın rüyalarımın kabususun
bir de bakmış gitmişsin
bir kez olsun adını sorabildim mi?
bir selam olsun verebildim mi?
başı hep eğik yanında
ama ama
kendi içinde daima dik ve geniş
sen gitmiştin ya boşvermiştik herşeye be güzelim
yokluğunda geçen cellat gecelerde
işte benim selvi boylum
sen beni unutmuş ya da hala
bir toz taneciği kıvamında hatırlıyorsan…
niye geldin buralara be niye
ben sana ne yapmıştım ki
adını bile soramadıktan sonra
niye geldin buralara be güzelim
biliyorum ama tekrar gideceksin artık durmam ben de giderim