Güller Sultanına

Bembeyaz bir gecede, düşlerime gelensin.
Semada miracını, bitir beyaz güvercin.
Münzevi hayatımda, güller açıp gülensin.
Yaşadığın mekana, götür beyaz güvercin.

Hicret edip zamandan, gerçeği görebilsem,
Gönlündeki kabeyi, tavafa erebilsem,
Bıraktığın gülleri, bahçende derebilsem,
Ayağında toz olmak, yeter beyaz güvercin.

Kainatın sırları, tezgahında dokunur.
Sıddıkın sadakati, mektebinde okunur.
ޞefaat pınarından, yağmur bile yıkanır.
Sana hasret ölmekten, beter beyaz güvercin.

Gözündeki ışıkta, sevgi, şefkat yanıyor.
Zatını bir ben değil, tüm kainat anıyor.
Melekler bile senin, hatırına iniyor.
Kudret kelamında söz, ne der beyaz güvercin.

Sensiz gökyüzü mahzun, güneş artık doğmuyor.
Sen gideli yağmurlar, bereketli yağmıyor.
Yetimlerin gönlüne, rahmet eli değmiyor.
Firakın kor ateşi, tüter beyaz güvercin.

İstanbul – 20.04.2006