Ben sana tutkundum bilirsin
Adınla yürürdüm akşam güneşlerini

İçten o en içten gülüşlerindi
Cemalini getiren bana
Sesine değmiş gülüşünden

Hayat bir pense gibi sarıyordu bizi
Çıkartamıyorduk içimizden o derin kederi

Ben sana tutkundum bilirsin
Adınla yürürdüm akşam güneşlerini

Deniz kenarından ne zaman geçsek
Martılara simit atmayı düşlerdik
Gün gelir atardıkta

Bulanık bir kış gününde
Tamda öyleydik işte

Gözlerimizde martı sesleri
Dalgalarsa,
Kirpiklerimizden süzülen bir ayrılığaydı işte

Ben sana tutkundum bilirsin
Ben sana tutuklu
Adınla yürürdüm akşam güneşlerini
O akşamlar ki! Unutturdu artık; gözlerini…

Arifi