beni kaale almadın
elimden birşey gelmedi üstelik
ne diyebilirdim ki benden gidene
içimden trenler geçti üstelik

kapalı boş bir vagondayım
aklım sayarken elektrik direklerini
anlamsız gelirken her rüya
lavanta kokuna hasret görüş günlerimi
elime sarılan kelepçe sen olmalıydın

almadın kaale beni
lokomotif sayılı beş zincir
makinist gözleri bağlı
alnı açık kel kafalı
dünden beri aynı çizgide
ılık bir iklime sürdü treni
ne sana döndüm nede soluma

almadın kaale beni