Dünyanın en zengini benim.
Evim, uşaklarım, param, altınlarım
Yatım, fabrikalarım, etrafımda dolaşan dalkavuklarım
Yok! Ama ben yine de zenginim.
Evim yok, ama yuvam var.
Yatım yok, ama salım var.
Fabrikam yok, ama sağlığım var.
Dalkavuklarım yok, ama gerçek dostlarım var.
Param pulum yok, ama en önemli şeyim
Yani mutluluğum var.
Ey böbürlenen insan!
Evet, sana sesleniyorum sana.
Koltuğuna yayılmış dalkavuklarıyla eğlenen sen
“Her şeyim var” diyorsun
Amma da atıyorsun.
Hani nerede dostların?
– Gözlerin âmâ galiba,
Etrafımdakiler ne? Yoksa
Ben miyim gözleri âmâ?
Sen sakın endişelenme
Kör müyüm, değil miyim diye
Kör olan benim herhalde,
Yoksa etrafındakileri, sanmazdım birer kene.
ޞimdi hakkın var elbette,
Dostlarım çok demekte
Ama yarın göreceksin
En kötü günlerinde.
Dostlarım dediklerin terkedecekler seni,
O zaman anlayacaksın
Zengin olan sen mi, ben mi?