Ben seni hep sırtından gördüm.
Elinde bazen küçük, bazen kocaman valiz,
Başın hafif arkaya dönük
Gözlerin, gözlerin biraz sisli, buruk.

Ben seni hep sırtından gördüm,
On yedi yaşın cocukluğunda.
Ya gemi limanında, ya hava alanında,
Çabuk çevirip göstermediğin ıslaklığınla.

Ben seni hep sırtından gördüm,
Hep vedalarda, el sallamalarda,
Sıkışan zamanlarda, geçiveren,
Çok çabuk ele, gurbete verilen.

Ben seni hep sırtından gördüm,
Gurbete alışan, kabüllenen, seven.
Kendi içindeki umutsuzlukları, umuda çeviren,
Hayatı böyle kabüllenen seni gördüm.

Ben seni hep sırtından gördüm,
Bir gün, bir gün kader deyip geçeceğim, biliyorum.
Nasır tutacak duygularım, kalbim.
Telefonda “iyiyim” diyeceksin, bitecek hüzün.

İstanbul – 1999