Özlemim var kendime
Dünde bıraktıklarıma
Sormaya çekindiğim sorular düğümleniyor boğazıma
Bekliyorum yollarını, dündeki her şeyi
Yalnızlığım da yalnız kaldı
İçimde sızlıyor duyurmadan sesini
Artık görünmüyor gözyaşlarım
İçimdeki çukurlarına akıtıyor damlalarını
Konuşmak bile anlamsızlaşmış
Her şey anlamını yitirmişken…
Sevmeyi sevmekti saltanatını sürdüğüm hayatta idealim
ޞimdi sevmenin ne olduğunu öğrenmek oldu her şeyim
Satırlar yetişmiyor içimdeki volkanları söndürmeye
Hiç durmadan arıyorum bir çıkış, dünümden bugünüme…
Özlemlerim, hasretlerim büyüdükçe
Küçülüyor dünyam…
Duvarlara sıkışıyor benliğim
Bir el için feryatlar kopuyor
Buz gibi dağların içinden ateşler patlıyor…
Unutmayı unutmuşken, derdimden nasıl kurtulayım
Hayallerimi gömmüşken
Tekrar nasıl onlarla yaşayayım
Yine de bekliyorum kendimi
Dünü beklediğim gibi değil
Yarınlarımı bekler gibi
Beni bende bekliyorum…