Ben Değirmendereliyim!.. yıkılan her evi , yok olan her mahallesi ve Sulara gömülen her köşesi gibi…
Evet , acı ve kayıp doluyum ama Ben Değirmendereliyim…
Teslim olmamalıyım bu kadar kolay , ne var ki;
Yerlere serilen insanlar gibi yorgun;
Çöken evler kadar çaresiz ve
Enkaz tarlalarında umuda açılan her beyaz çadır kadar da perişanım…
Öksüz kalan çocukların yüzlerindeki ifade kadar donuk,
Bu ağustos gecesinde isyan ederken batan aya,
Öte yandan da birazdan doğacak güneşe muhtacım…
Her yaz kirazlarının kırmızılığıyla insana hayat veren kentimin,
Dökülen kanların kırmızısına boyanmasına dayanamıyorum…
Çay bahçelerindeki o taş seslerini,
İskelede balık tutan o kayıp insanlarını,
Parktaki koca çınarlarını,
İnasana hayat veren o sahil yolunu,
Hangi sehir unutturabilir söyle!..
Ne garip öptüğüm kızlar geliyor aklıma,
Ayrılırken senden böyle…
Kızma bana böyle giderken , üzülme geri gelicem,
Yine gelip bira içicem sahilde , birlikte kızıcaz bizi unutanlara…
Döktüğüm her damla göz yaşı kadar umut getiricem,
Geri dönerken sana…
Gurbetinde ölsemde bile bir kaç dosta söyledim,
Beni Değirmendereye gömsünler diye…Ben Değirmendereliyim!..

26.02.2000