yaprağı ben çağırmadım
asılı duran yaprakta uğur böceğini
böcekteki kırmızıyı kırmızının rengini
salına salına düşerken yere
basacaktı bir ayak
ayakları ben çağırmadım

yağmuru ben çağırmadım
savururken saç tellerine ıslak ıslak
yanaklarına karışırken
yağmurla gözyaşın bütünleşirken
göz yaşındaki tuzları ben çağırmadım

güz yorgunluğunu ben çağırmadım
girerken ruhunun derinliklerine
saba makamında musiki de
ağlatırken mağrur beste
güftenin karnına giren
sızlatan notaları ben çağırmadım

ay ışığını ben çağırmadım
geçmişin derinliklerinde
bir hatıra nakşedilirken ötelerde
omzuna dayananı düşlediğinde
sesin sessiz çığlığa döndüğünde
çığlıktaki sesleri ben çağırmadım