Yüzü belli olmayan suretti hayatım;
Bilinenlerle, bilinmeyenlerin kavgasının tam ortasında bırakıldı.
Her şey kadar önemsizdi, çoğuna göre varlığı belirlenmemişti.
Bulutlar kadar yüklü, yağmaya elverişliydi.
Ama yağmadan güneş açtı.
Yasaklarla, olması gerekenler bir ileri bir geri bir geri sürükledi.
Uçurumun sonuna kadar itildi, düşmedi.
Varım dedi, haykırdı, duyulmadı belki, umursamadı.

ޞimdi son bir yoluculuk var gidilmesi gereken son yere.
Rahat bir soluk için gidiyorum, huzurluyum.

Küçükçekmece / İstanbul – 2007