Bekle diyorsun bana,
Beklememi istiyorsun durmadan,
Bir şeyler vaad ediyorsun,
Bunları alacağımı söylüyorsun beklemem karşılığında.

Sadece beklememi istiyorsun ama,
Ne durumda olduğumu,
Nasıl beklediğimi bilmiyorsun.

Burada çoktandır bir umut yok,
Bir ışık yok beni çağıran,
Bir çift göz yok bana gülümseyen,
Bir dudak yok tebessüm eden…

Her şey sanki bana karşı,
Herkes bana düşman.
Senden başka “bekle” diyen de yok.
Umut veren de!
Peki söylesene,
Ben nasıl ve neyi bekleyeceğim?
Neye, nasıl umut bağlayabileceğim?

Beklemek acıdır, belki bilmezsin,
Çünkü beklediğin zaman kendini şartlandırırsın,
İyi birşeylerin olacağına.
Oysa insan hayatında hiç iyi bir şeyle karşılaşmaz,
Sadece yaşadıklarından iyi bir şeyler çıkarır,
Mutluluğun sırrı da işte burada saklanmaktadır.

Bekle diyorsun sen şimdi bana,
Peki biliyor musun ne acıdır bağlanmak,
Gerçekleşmeyecek bir umuda…

İstanbul – 21.10.2007