“Dün” desen, “yok” desen,
“Bugün” desen, “senin”,
“Yarın” dersin, “bilmem ki kimin?”
Ama doğruların ve yanlışların,
Bende yokluğu dünün,
Bugünün sentezi olması
Ve yarının seni kapsaması
Ki kapsama alanının
Bir ömür olmasıysa,
Yaşadığım şeyin adı hayat değil,
SEN olunca,
Sırf sen okuyasın diye,
Bunları yazınca,
Belki de saçmalayınca,
Bağırınca bakmadığında,
Bana “merhaba” deme sakın,
Başar”ma” beni kızdırmayı.
“Nasılsın?” da deme ama,
“İyi ol” de usulca.
Ve sarıl hiç sormadan,
Kollarının açıklığınca.
Senin için hiç olana,
“Nasılsın” basitliğinde,
Ama yok olana sensiz,
Ama insanca…

2001