Kalbi kırık bir ceylan
Oturmuş banklar üzerinde
Avuçlarına üfürüyor nefesini
Sanki ruh veriyor avuçlarına!
Hava sıfırın altında ayaz
Eksilerinde hayatın
Bir ben ölüyor gözlerinde.

Uzaklarda trenlerin çuf çufları…
Uzaklarda bir kara tren ninni söylüyor
Ceylanın yeşil gözleri ıslak
Bunu kimseler bilmiyor.

Tertemiz bir dünya
Bu olmalıydı oysa
Düşlediği hayat!
Ceylanın avuçlarında rüya,
Hava sıfırın altında, ayaz.

Bu soğuğu kimseler hissetmiyor,
Kimse aşkı böyle biçimlendiremiyor gözlerinde!
Oysa trenler alıp, götürüyor bir yanını
Kara tren ninni söylüyor,
Ceylanın yeşil gözleri ıslak.

Yakınlarda
Bir işportacının bandında
Türkü yakıyor amcalar.
Türkü yakıyor avuçlarını ceylanın
Oturmuş banklar üstünde
Başı düşüyor ötelere.
Bir duman yükseliyor göklere.
Kara trenin içinde bir ben,
Ceylanın avuçlarında bir ruh
Bu soğuk…
Bu soğuk üşütüyor içini
Kimseler bilmiyor gözlerinin güzelliğini.

Gittikçe küçülüyor dumanları trenin
Hava gittikçe üşütüyor ellerini
Türkü yakan amcanın sesi silikleşiyor
Ceylanın yeşil gözleri ıpıslak.
Bankların üzerinde buz damlacıkları
Artık üfüremiyor nefesini
Artık, kimseler farketmiyor silüetini.
Biz eksilerinde hayatın,
Bir tren ufalıyor uzaklarda
Ceylanın gözlerinde bir ben
Ölüyoruz,
Ölüyoruz…

İslamabad – Mayıs 2005