Bir kere de kurşun acısıyla sınamasan ne olur

Eskitmesen tenhalığında bu kadar

Vurmasan yüzüme yalnızlığımı

Vurmasan yazgısında alnımı

Sevince insan

Sevdiği için yaşamalı bilirdim

Sen beni yaşamadan öldürdün

Sevdiği “ aklını fikrini ruhunu sarmalı” derdim

Ben aklımı yitirdim

Senin inancın benden yüklüydü oysa

“Sonsuzluk” derdin hep bu sevdaya sonsuzluk

Hesap sorulmadan

Yargılanmadan girsem

Bir kez de gecelere ne olur

Ne olur her soruda cevap diye seni aramasam

Uzakların yakınlığını hissettirsen

Bütün yaşanmışlığınla çıkagelsen

Yokluklarda yokluk duruyorum

Görmüyorsun

Her intihar sonrası yaşama hevesimi yitirdim

Yokluğunu tavaf ederken

Tükenişim çoğalıyor

Tam cehennem azabına denk geliyor

Bilmiyorsun

Dönmeyişinin geri gelmeyişinin telaşında hâlâ yüreğim

Anıların mührünü taşıyan takvim yaprakları

Birer birer düşme telaşında

Aynı karede gülümsediğimiz fotoğraflar mahzun

Can kuşum alev demetlerinde yorgun

Canözüm sevdam hâlâ senin ismin

Bütün varlığım sende eridi

Benden öteye savrulan bir külüm şimdi

Acılar otağ kurdu ömrüme

Sebebi sen kokan bir acının yaylım ateşi var

Ben hiç bu kadar vefasız bilmezdim aşkı

Bu kadar acımasız zamanı

Bu kadar vurdumduymaz seni

Bahtımın süvarisi

Hani ömür furyasında murada koşacaktık

Kaybettiğim beni sende bulacaktım

Yokluğun beni sus-pus edecek kadar acımasız

“Sukut, dile en yakışandır” diyor

Eriyişimi, yok oluşumu seyrediyorsun

Biliyorum ki

Bir başka zamanda, bir başka gönülde

Vuslat fermanı aldığın der-saadet akşamı

Geçmişten bir şarkı gelecek kulaklarına

O gece, sus işte esas o gece sus

Kilidi açacak olan sırlı kalbin

Sevdamın ne kadar lekesiz olduğunu görecek

Ve sen de, sana ait sandıklarının

Aslında bana ait olduğunu öğreneceksin

Biliyoruz ki tezatlarla dolu gecikmiş bir zaman

Bilmediğimiz bir şey var

Hangimizdi aldanan

Yurdagül ÖZAY