Seni sordum kendime.
Sana bağlılığımı sorguladım.
Sen yokken başkalarında aradım, yokluğunu.
Zamana isyan ettim.
Mesafelere lanetler okudum.
Bizi ayıran herşeye öfkelendim.
Sonra;
Seni düşündüm tekrar.
İmkansızlıklarda yaşadım.
Mutluydum, çünkü ben sendeydim.
Heyecanlıydım, çünkü sen benimleydin.
Ve hüzünlüydüm.
Çünkü rüyadaydım.
Düşlerimde yaşatıyordum seni.
Sevgimle kurdum düşlerimi,
Duygularımla besledim onları.
Ama
Hatırladım;
Sen ve ben hayaldik.
Sadece sen vardın, benim yokluğumda.
Sadece ben vardım, senin imkansızlıklarında.
Birşeyler eksikti hep,
Bedenlerimizi birleştiremiyorduk.
Evet, sen vardın, bende, onlarda.
Onlar kim diye sorma,
Çünkü önemli olan sen ve bendik.
Sen ve ben varken; onlar da vardı.
Aslında;
İkimiz de nefret ediyorduk.
Kimden mi?
Bizi ayrı tutan herşeyden.
Birazı seni tutuyordu, birazı da beni.
Kavuşturmuyorlardı bizi.
Sitem ediyorduk anılarımıza,
Anılarımızla hüzünleniyorduk.
Kar yağıyordu, sen yanımdayken.
Sen gittin, yağmura hasret kaldım.
Nedenlerde aradım seni,
Mazilerle boğuştum senin için,
Tıpkı senin yaptığın gibi.
Sevmek istedim; seni hatırlatan herşeyi.
Sevdikçe susadım.
Susadıkça acıktım.
Ekmek sensiz doyurmuyor beni.
Su sensiz bir başka akıyor.
Anladım ki;
Sen ve ben diye birşey yok.
O var, onlar var.
Dert var hüzün var, acı var.
Aşk nerde deme bana,
Çünkü;
Sigaramın dumanıyla uçtu gitti…
Tıpkı bizim gibi…
Tıpkı düşerimiz gibi…