sensizliğe alışmaya çalışmıyorum
her gece saatlerce
tül perdenin arkasından
gittiğin sokağa bakıyorum
ateş parçası gibi yanan
ipek kadar kaygan
teninin kokusu,
sarıyor sarmalıyor beni

oysa açmamalıyım,
kapıları pencereleri
her yere sinmiş,
kokun çıkmasın diye.
yine de her daim
kapıyı aralık bırakıyorum
gelirsen kapıda bekleme
hemen içeri (sıvış) gir diye

evin en görünen,
yerinde duruyor,
yastıktan topladığım saç tellerin
seni bir an bile unutmayım diye.
dolgun başak tanesi
içinden çıkmak istemiyorum
aşkınla kavruluyorum
seni arzuluyorum, istiyorum

ama sen benden uzaklardasın
dile getiremiyorum sana olan duygularımı
oysa ne çok iştiyorum aşka dair,
söylenmemiş en güzel sözleri,
kulağına fısıldamayı.
hatta sana karşı hissettiklerimi,
uluorta haykırmayı, yani seni
seni sevdiğime inandırmayı
ne çok istiyorum seninle,
mutluluğa yelken açmayı,
içimden köpüren özleme son vermeyi.

bağırsam duyar mısın,
seni ne çok sevdiğimi
hisset ne olur, dön geriye
aşkından Mem oldum döndüm deliye.

Moskova – 25.05.2002