Yok oluşlarının sonundasın
Kaybedişlerinin zirvesinde
Zamansız gidişler gördünse bile
Onunki kadar hazin değildi hiçbiri de

Son sözler söylenir hani
Veda da edildi mi üstüne
İnanırsın gerçekten bittiğine
Aşkının eline geri verildiğine

Pişman mısın, üzgün mü, kırgın mı?
Bir isim koyamazsın içindekine
Sadece eminsin onu hâlâ sevdiğine
Ve onun artık senden vazgeçtiğine

İçindeki savaş bitmiş
Gün batmıştır, karanlık sahnede
Kapanmış artık tüm hüznüyle perde
Mutsuz sonla bitmiştir bu hikaye de

Mucizeler hayal edersin
Boş, sahte teselliler bulursun kendine
Her aşkzede gibi sen de
Hafife alırsın unutmayı belki de

Zihnin küçülmüş zannedersin
Ondan başkası olmadığından içinde
Çıkaramıyorsun aklından, beyhude
Onsuz olmuyor, olmuyor işte

Kahretsin.
O kadar acıyor ki için
Kendi yazdığın şiirin bile
Kalbin kanıyor, her kelimesinde
Yavaş yavaş yaklaşılıyor son cümlelere
Yalvarayım mi diyorsun, “geri dön” diye
“Yoksa dik mi kalsın başım her şeye?”

Sevginin, gururla dövüşünde
İkinci raunda kalıyor iş yine
Eğer bitecekse bir gün bu mücadele
Ben razıyım, aşkın safında yenilmeye
Ve sana “yeniden bana dön” demeye…