Uzak ışıkları tutsak titretişimleridir insanlığın
Nerede ürpertili yüreğimin tesellisi
Ben avuçlarımda hissederken hüznün sıcaklığını
Kara gecenin ortasında sihirli bir çift gözüm
Ağlarım yaşanmamış güzelliklere
Yitik gül çağlarını sonsuz arayışlarda
Hangi saklı hazine arasında bulsam

Yürürüm yürürüm de uzamaz arpa boyları
Bulvarlar sağır, caddeler dipsiz kuyu
Yollar köprüler yanılgılar kargaşası
Uzun günün yorgunluğunda kapalı evler
Yıldız söner gökyüzünün en uzağında
Ben dönerken isyan fırtınalarıyla
Artık sonbaharıdır hülyalarımın dökülür umutsuzca

Bana hiç sormadılar güvercinlerle kardeşliğimi
Günahsız çocuk yüzlerinden kan akınca sormadılar
Kin ve nefretin sarp dağlarında kararırken dünya
Bir merminin namluya sürülüşünden
Gök ve deniz bir olur bu acının matemine
Sevgi meçhul zamanların serabı
Sormadılar bana toprağın aşka geldiği yeri

Hüznü sorguluyordu kayan yıldızlar
Bir heyecanın ürkek gözlerinden
Sonra masalların bütün cadıları
Uçuyorlardı gökyüzünde çirkin kahkahalarla
Güneş öyle suskun, umut kör kuyular Yusuf’u
İşte mahzun çocuklar hakkı için geldim
Korkunun bencilliğini deli boranlara verdim