Bu kadar hızla akarken
Hayat, ellerimizden,
İnsan neden doğum gününe yaklaşırken
Ve niçin birdenbire hatırlar
Gecenin bu vakti bilinmez:
Annesinin öldüğü yaşı bitirdiğini
Ve bir ceviz ağacını
Böylesine aziz bildiğini…

Gözleri bal rengiymiş annemin,
Gülünce güneşe benzermiş,
İnsanın içi ısınırmış…
Öyle söylüyor ağabeyim,
Annem 79’dan beri, memlekette,
Bir ceviz ağacının gölgesinde yatarmış…

Kızımın beşiği cevizdendir.
En sevdiğim kitaplarım
Cevizden bir kitaplıkta durur.
Dilerim, vakti erişince,
Dokuz tahtam da cevizden olur…

Ben ki;
Gözlerinin rengini bilmem annemin,
Gülüşünü hatırlamam,
Sıcaklığını çoktan unutmuşum…
Sen ki;
79’dan beri
Yalnız komamışsın annemi,
Issız ve karanlık gecelerde
Yarenlik etmektesin…
Bir fatiha boyunca düşünürüm böyle:
Anneme ben mi daha azizim,
Yoksa sen mi daha sevgilisin…

Kızımın beşiği bu yüzden cevizdendir,
Dilerim dokuz tahtam da
Cevizden olur…
Söyleyin ey cevizden kitaplığımda
En sevdiğim,
ޞiirler dolusu, bilge kitaplarım,
Söyleyin ne olur…
İnsan neden doğum gününe yaklaşırken
Ve niçin birden bire hatırlar
Gecenin bu vakti,
Annesinin öldüğü yaşı bitirdiğini
Ve bir ceviz ağacını
Böylesine aziz bildiğini…
Bu kadar hızla akarken hayat,
Ellerimizden….

12/12/2002