Sibel Öğretmene

Sen Yemen çöllerinde açan güldün
Bir vahaya düşmedi yolun
Leylaydın, Aslıydın, ay Perisiydin
Ne Kerem düştü payına ne de Mecnun

Elbet vardır bir bildiği Rabbimin
Kederle yazılmadı ya kaderin
Gözyaşları bazende mutluluk akar
Olur bir gün mutlaka kalbine eş sevdiğin

Çocukları sevmen bile anneliğe yeter
Sana da uğrar masum tebessümler
Minik öpücükler konar yanaklarına
Günün kutlu olsun anneciğim der.

Buchen – 05.05.2006