Anneme

Bir karaltı, bir sızı
Bir de buğu gibiydi örtüsü,
İzini sürerken buldu çocuklar,
Yanaklarından süzülen hüznü sildiler ilk yokluğunda.
Terleyen bir esinti ile dokunduğunda onlara sabah,
Bildiler ki çocukluk,
Terk etmeyecekti onları bir daha
Bu dokunuşla

Sonra
Acıyan son yanlarıyla baktılar hayata
Donuk ifadeler süzdü etraflarını
Bir yanları hep eksik kaldı o zaman
Anladılar ki çocukluk, bir ıstırap gibi kalacaktı üzerlerinde
Bu bakışlarla

Bir şefkat dokunuşu sarınca onları,
Örtecek soğuk gecelerde üstlerini gece gibi
Saklar ve taşır bir umut gibi her çocuk
Ömrü boyunca bu örtüsünü
Yalnızca soğuklar için değil
Ayıpları ve acıları için de

Çünkü bilir ki her çocuk,
Saklarsa yüreğinde bir anne
Her anne de bir çocuk saklayacaktır yüreğinde
Böylece büyümeyecek çocukları annelerinin
Anneleri de hiç ölmeyecek çocukların…

Ankara – 2007